Onderweg naar Labrea.
Maar eerst nog even de zondagavond. We hadden nog een dienst in een klein kerkje in de wijk waar we waren. Er was een confrontatie tussen de bende en de politie, waarbij flink werd geschoten. Wij zaten veilig op het terrein van de zending, achter een hoge muur. Hoe anders was het in het kleine kerkje, waar eenvoudige mensen samen kwamen om samen God te zoeken. De vroegere bar was met mooie doeken veranderd in een kerkje waar een klein groepje ouderen en jongeren samen komen. Het geluid was oorverdovend -ze kennen echt maar één volume: HARD- Maar iedereen deed iets, een lied, getuigenis of wat dan ook. Gewoon om elkaar op te bouwen en te bemoedigen. Het was genieten.
De reis.
Je kunt natuurlijk gewoon gaan zitten en wachten, instappen en zitten en wachten.... Maar we zagen een jongen zitten met een schaakspel voor zich aan een tafeltje. Waarom dan niet ff samen een spelletje doen? Zijn naam is Samuel en hij leeft als dakloze in Rio de Janeiro. Het vliegveld is een goed plekje vanwege de airco en met schaken verdient hij wat bij. En schaken kan hij heel goed! Hij won twee keer van Jaap.
Later vroegen we hem of hij mee wilde eten met ons. Een flinke pizza kun je ook met 4 person en eten in plaats van met drie. Het werd een heel gesprek over zijn leven, zijn familie, Max Verstappen en Formule 1 en geloven in God. Het was een eerlijk gesprek over de dingen die in zijn leven waren gebeurd en de teleurstellingen die hij had te verwerken gekregen. Voordat we naar het vliegtuig gingen om in te stappen, mochten we nog met hem bidden! Wie weet komen we hem in deze reis nog een keertje op dit vliegveld tegen....
Het werd een lange reis. Eerst vlogen we van Rio naar Belo Horizonte, de hoofdstad van Minas Gerais. Daarna door naar Porto Velho, de grote stad aan de rand van het oerwoud. We kwamen om 01.30 uur aan en om 03.00 uur lagen we in bed op een kamer in een klein hotel in de stad. Niet te lang, want om 05.30 uur ging de wekker, om op tijd de bus te kunnen halen van Porto Velho naar Lábrea. Het eerste deel van de weg was geasfalteerd, daarna werd het zand, blubber en gaten. Heel veel respect voor de buschauffeur, die kon skiën met zijn bus, gaten ontwijken en nog veel meer.... waar geen woorden voor zijn. Tenslotte kwamen we moe, maar blij aan in Lábrea - na bijna 9 uur rijden- waar Socorro en Albelicio ons stonden op te wachten.
In het volgende blog vertellen we jullie meer over het werk in het semi-internaat en de bouw van de woning op het terrein.
En Sem gaat vertellen over zijn ervaringen in Brazilië. Tien jaar geleden was hij ook in Lábrea, er is veel veranderd in die tijd, maar wat raakt hem vandaag? Dus... wordt vervolgd.
