Bijzondere mensen.

Jeane, Antonio met hun zoon Kaike

Twee hele gewone mensen in een wijk die door een geweldadige bende wordt geregeerd. Antonio en Jeane zijn niet alleen gastouder en moeder van het project in de wijk Marambaia (Rio) maar ook geven ze als voorgangers leiding aan een kleine evangelische gemeente, vlak naast de plek waar de bende een favoriete deal- en ontmoetingsplek heeft. Antonio vertelde dat de bende, met de nieuwe chef, zwaar gewapend voor de kerk stond. De meeste mensen zoeken dekking en proberen zo min mogelijk contact te maken. Maar dan ken je Antonio en Jeane niet! Hij loopt op de chef af en vraagt of hij hem een omhelzing mag geven. Verbouwereerd stemt deze toe en ze komen met elkaar in gesprek. Jeane doet er in het contact nog een schepje bovenop en vraagt of ze voor hem mag bidden. Je bent altijd welkom hoor in dit kerkje! Je moet alleen wel je speelgoed thuislaten, wijzend naar de zware wapens die zij bij zich hebben en de revolvers onder hun broekriem. De bendeleider zegt toe dat hij de samenkomsten zal respecteren en zo ontstaat er iets bijzonders in deze rare wereld. Gewone mensen, bijzonder omdat ze zonder angst de liefde van God delen met iedereen!

Dit vertelden Antonio en Jeane, terwijl we met een bakkie koffie onze levensverhalen met elkaar deelden. Ja, we zijn goed de wijk binnengekomen, overdag met knipperlichten aan en ramen open, zodat duidelijk zichtbaar was wie er in de auto zaten. Een stevige gozer stond bij de ingang van de wijk en maakte een foto van ons nummerbord en we kregen de indruk dat de informatie per mobiel werd doorgegeven. 's Avonds blijven we op het terrein en alleen overdag kunnen we de wijk in of uit.

We zijn kort in Rio, maar zondagavond eerst nog een kerkdienst gehad in het kleine kerkje.

Vanuit Rio zijn we met Sander en Danny naar São João del Rei gereden. Het was voor Danny de eerste keer dat hij zo ver vloog en kennismaakte met het stukje Braziliaans leven van Sander. Dat waren mooie momenten met Simone, de oudere 'zus' uit het leven van Sander, de school waar hij als kind naar toe ging, maar natuurlijk ook even tijd voor een toeristisch uitje naar Tiradentes!

Het was leuk te zien hoe goed het klikte tussen de kinderen en Danny! Geregeld was hij dan ook te vinden bij de kinderen in het semi-internaat.

Terwijl we in São João del Rei waren kregen we bericht dat een voorganger, samen met een medewerker, in São Gonçalo was doodgeschoten tijdens een overval. Hij was voorganger van de Nova Vida kerk, een kerk waar we in het verleden ook contact mee hebben gehad. We bidden voor zijn vrouw en kinderen en de gemeente.

Zondagavond mocht ik spreken in de Nova Vida kerk in São João del Rei. Jennie bleef thuis vanwege griep. Het uithangbord van de kerk was in onderhoud, dus was het even zoeken voordat ik het gebouw had gevonden en in een achteraf straatje de auto had geparkeerd.

Pastor Nilson hebben we vorig jaar leren kennen via Wim en Danielle. Samen met zijn vrouw leidt hij de gemeente met veel liefde en toewijding. De aanbidding ging helemaal open, net als het volume en vol gas en zonder enige reserve in een ontmoeting met God. In de voorbereiding wist ik dat de preek harten zou raken en na afloop stonden of knielden veel mensen voor bij het podium. Een jonge man kwam tot geloof en Nilson vertelde dat het ook voor hem een bevestiging was van God. Na afloop nog lang met elkaar, eerlijk gepraat over kerkdingen en wat je als voorganger en gezin meemaakt.

Toen op zoek naar m'n auto....griezels in welk achteraf straatje had ik hem neergezet? Dan mis ik toch Jennie erg, die let beter op...

Maar tenslotte vond ik de auto, omringt door een grote groep jongens, die duidelijk andere activiteiten hadden dan naar de kerk gaan.... De helft gebruikte m'n auto als steuntje om tegen aan te leunen, ik heb ze hartelijk bedankt dat ze zo goed op de auto hebben gepast en kwam veilig thuis.

Dinsdagavond hadden we een bijeenkomst met de leiders van deze kerk, waarin het thema 'leiderschap' centraal stond. Ik had mij grondig voorbereid, alles op mijn beste portugees opgeschreven en had 6 vellen vol! Een studie/training geven is toch andere koek dan een preek op zondag. De zaal zat vol met jong en oud en zaten vol verwachting naar mij te kijken. Ik was al snel de lijn van m'n papier volledig kwijt en kwam niet verder dan m'n hart te delen, vanuit persoonlijke lessen die God ons had geleerd. Voor ik het wist was ik een uur verder en probeerde nog iets van een samenvatting te geven van alles wat ik had voorbereid.... Maar God had Zijn werk al gedaan en harten aangeraakt. Jennie was gelukkig weer wat beter en vulde nog in het slot aan met een paar rake adviezen en bemoedingingen. Er werd veel nagepraat onder het eten van een hotdog en glaasje sap.

Tot in de late uurtjes zaten we nog met de voorganger en zijn vrouw en werden er hartsverhalen met elkaar gedeeld. Open, eerlijk, kwetsbaar waardoor een warme vriendschap ontstond. Wat geweldig is dat! Eén van de leiders van de kerk, een vrouw van achter in de 40 kwam naar ons toe en vertelde enthousiast over de avonturen die zij als kind en tiener bij ons in de zending had beleefd. Jeugdkampen, evangelisatie en alles kwam weer even in beeld. Ze vertelde ook over een heel moeilijke periode in haar leven, maar was met hulp van God overeind gebleven. Zo gaaf te mogen zien dat wat God doet in mensen!

Gisteren, donderdag 20 maart was het weer een reisdag. We vertrokken naar Rio, Sao Gonçalo, waar we een paar dagen blijven voordat Sander en Danny terugvliegen naar Nederland. Jennie en ik gaan daarna terug voor ons laatste stukje zendingsreis.

Op 9 april vertrekken wij terug naar Nederland.

Hartelijke groeten!

Jaap en Jennie.